دریافت روح‌القدس وعدۀ پدر است. از بطن انسان نهرهای آب زنده روان می‌گردد. نه بوسیله قرائت کتاب‌مقدس و سعی در عمل نمودن آن، بلکه بوسیله دریافت روح‌القدس.
ما خداوند را به اقسام زبانها عبادت و تمجید می‌کنیم. این خوب است ولی هنوز آن وعدۀ پدر نیست. تجربه‌ای که کسب نموده‌ایم مانند پا گذاشتن در یک رودخانه است منتهی تا قوزک پا. البته کسانی که سالهای سال در بیابان خشک با لبان تشنه بدنبال اب گشته‌اند احساس می‌کنند که این اندازه آب هم کلی زیاد است و به "کمال پری" رسیده‌اند. این موضوع باعث شده که همانجا باقی بمانند. وقتی که ما به بچه‌هایمان می‌گوییم: بیایید به رودخانه برویم، اصل مقصودمان کنار رودخانه است، اما وقتی خدا می‌فرماید: بیایید به رودخانه برویم، "مقصودش داخل رودخانه است."
ما باید آنقدر وارد آب رودخانه شویم که دیگر پایمان به کف آن نرسد و در ان غوطه‌ور شویم.این رودخانه باید بتواند ما را از جا کنده با خود ببرد. نهر خدا باید ما را با خود و بهر جایی که او اراده کند ببرد. امروز ما به طرق مختلف جلو کار روح خدا را گرفته‌ایم و این به این دلیل است که هنوز پایمان روی کف رودخانه قرار دارد و در نتیجه می‌توانیم بهرجای که خودمان دلمان بخواهد برویم. اما وقتی که در آب شناور باشیم، این رودخانه است که ما را با خود به هرجایی که بخواهد می‌برد. پیمان تازه مانند رودخانه است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر